Któż z nas nie marzył kiedyś o posiadaniu supermocy? Stawaniu się niewidzialnym, słyszeniu myśli innych ludzi lub po prostu o nieprzeciętnie rozwiniętym mózgu, pozwalającym nam na odkrycia naukowe, które zaskoczyłyby całą ludzkość. Ale czy ludzkość potrzebuje takich superbohaterów? „Świat działał, bo ludzie zgodzili się wierzyć, że działa. Mógł dać sprzedawcy kawałek papieru i wyjść z
„Wszyscy ludzie nienawidzą tych, którzy cierpią nieszczęście. Jakżeż wtedy muszę być znienawidzony ja, który jestem większym nędzarzem niż jakakolwiek inna żyjąca istota! A przecież ty, mój stwórca, gardzisz mną i odpychasz ze wstrętem od siebie swoje własne stworzenie, z którym łączą cię więzy nie dające się rozwiązać inaczej jak tylko przez to, że jeden z
„[…] Tak się z reguły pierniczy w życiu. Spotykasz tego twojego wyśnionego bohatera… I go, psiamać, musisz zabić, albo on zabije ciebie”*. Ostatnio poczułam nieodpartą ochotę przypomnienia sobie serii o księżniczce Achai. I o ile pierwszy tom przeczytałam z przyjemnością, przy drugim męczyłam się niemiłosiernie. Kiedyś, gdy byłam na spotkaniu autorskim z Andrzejem Ziemiańskim, zarzucał
„Masz pójść i go zabić. Od razu. Bez wywijania mieczem, jak nie przemierzając cepem! Zabijaj od razu, rękami, zębami, nogami, napluj mu w oczy, zabijaj czymkolwiek”*. Księżniczki Achai nie trzeba przedstawiać żadnemu fanowi polskiej fantastyki. Cykl o przygodach nieustraszonej wojowniczki stworzony przez Andrzeja Ziemiańskiego trafił do kanonu polskiego fantasy i jest wymieniany jako jeden z
„Przypadki nie istnieją. Wszystkie rzeczy, które się zdarzają, zdarzają się w jakimś celu”. – Mark Twain. Wyobraźmy sobie, że nic nie dzieje się przez przypadek. Stłuczona szklanka, potknięcie, rozlane mleko, czy kanapka, która spadła masłem w dół – wszystko jest jest dziełem chaosu, generowanego przez człowieka wykonującego codzienne czynności. Chaos powodujący zarówno mniejsze, jak i większe nieszczęścia, takie jak ciężkie
„Tak, opowiem wam o miejscu, w którym czytanie może doprowadzić do szaleństwa, gdzie książki mogą zranić, otruć a nawet zabić.*”. Lubię czytać powieści o książkach, nawet, gdy są one tak niebezpieczne. Księgogród to pozorny raj dla niejednego maniaka literatury – pełen antykwariatów, wieczorków autorskich, księgarzy, poetów i tomów tak rzadkich, że są na wagę złota.
Lubię czasami zagłębić się w świat fantazji i sięgnąć po książkę dla dzieci lub młodzieży, pełną czarów i niezwykłych wydarzeń. Tym razem miałam okazję poznać rewelacyjnego Matta Hidalfa dzięki kolejnej części jego przygód Klątwa Cierni pióra Christophe’a Mauri. To moje pierwsze spotkanie z tym zawadiackim bohaterem i już teraz wiem, że sięgnę po kolejne części
Wyobraź sobie świat, gdzie ludzie i maszyny budują coraz wyższe wieżowce, w których zakładają mikromiasta z galeriami handlowymi, salami rekreacyjnymi basenami, restauracjami, a nawet ogrodami. Oglądają telewizję, w której nie ma już programów naukowych, za to przepełniona jest reality-show i serialami. Ze wszystkich stron są otaczani seksualnymi obrazkami, nawet reklama ciastek musi mieć „gołą babę”
Czasami przechodząc ulicą zdarza mi się patrzeć na świecące w oddali okna wieżowców i zastanawiać się co w danej chwili robią mieszkańcy domów, na które patrzę. Czy są to dzieci bawiące się na podłodze klockami, czy małżonkowie, którzy właśnie kłócą się o to kto ma iść na spacer z psem, a może starsza pani oglądająca
Niektórzy twierdzą, że do napisania książki z gatunku science fiction niewiele trzeba – wystarczy bogata wyobraźnia i umieszczenie bohaterów na innej planecie. Najlepiej, żeby pierwszoplanową postacią był ktoś bardzo wykształcony (np. naukowiec ) lub osoba wysokiego urodzenia, choćby księżniczka. Niestety ludzie, którzy tak myślą mają niewielkie pojęcie o SF i nie powini sięgać po pióro
