Lata 90. XX wieku oznaczały dla Polski pierwszy powiew wolności. W sklepach zaczęły się pojawiać produkty, zniesiono cenzurę, powstała pierwsza powojenna wolna prasa, a na ulicach zrobiło się bardziej kolorowo. Nadal było ciężko, ale ludzie jakoś sobie radzili, bo Polacy zawsze potrafili zrobić coś z niczego. Po upadku żelaznej kurtyny zwiększyły się także możliwości rozmaitych
Urodzili się tego samego dnia. Oboje mieli dziewięć lat. Ten pierwszy był synem niemieckiego komendanta, ten drugi synem żydowskiego szewca. Ten pierwszy nie wiedział, co to wojna, ten drugi doświadczył jej wielokrotnie. Ten pierwszy mieszkał w wielkiej willi, ten drugi gniótł się w obozowym baraku. Ten pierwszy był wychowywany pod kloszem, ten drugi musiał szybko
Warszawska Praga przez lata uważana była za zagłębie przestępczości, gdzie strach się zapuszczać po zmroku. Praga ma opinię dzielnicy, która jest zaniedbana pod względem socjalnym, zamieszkana przez osoby gorzej wykształcone, uboższe. Jednakże jest to także okolica niezwykle interesująca, w tej części Warszawy zachował się bowiem specyficzny praski folklor, co widać, chociażby po ubiorze, zachowaniu, czy unikatowej
Kiedy wchodzimy w okres dojrzewania, a później w dorosłość, gdy pojawiają się dzieci, poważne problemy i inni ludzie, często relacje z przyjacielem z dzieciństwa nie wytrzymują próby czasu. Każdy rozchodzi się w swoją stronę i przyjaźń zaczyna stopniowo zanikać. Ale są i też takie znajomości, choć nie zdarzają się często, które trwają dziesiątki lat –
Czy często pojawiają się w Waszych głowach wspomnienia z dzieciństwa? Przypominają się zapachy, smaki, melodie, dźwięki, o których myślicie z sentymentem? A może te wspomnienia nie są wcale dobre, może dotyczą złego nauczyciela lub szkolnego dręczyciela, o którym wolelibyście nigdy nie pamiętać? Elaine Risley po wielu latach nieobecności w rodzinnym mieście przyjeżdża do Toronto na
Przyjaźń, zwłaszcza taka wieloletnia, trwająca od dzieciństwa, zazwyczaj jest budująca. Przyjaciele, którzy znają nas od wczesnej młodości, potrafią zrozumieć bez słów, dać odpowiednie rady i wesprzeć w najtrudniejszych momentach. Przyjaźń, szczególnie gdy jedna osoba jest bardziej uzależniona od drugiej, może być także toksyczna i destruktywna. Dzieje się tak, kiedy do bliskich relacji wkradają się egoistyczne
Chyba nie ma na świecie człowieka, który chociaż raz w życiu nie doznałby uczucia wstydu. Pojawia się ono, gdy powiemy, albo zrobimy coś głupiego, gdy zachowamy się nieodpowiednio, albo wstydzimy się za zachowanie innych. Gorzej, gdy wstydzimy się permanentnie – za swoją przeszłość, za swoje całe życie, za swoją przyszłość. I nic z tym nieustannym
„Genialną przyjaciółkę” Eleny Ferrante czytałam ponad rok temu, wtedy, mimo że miałam dobre wrażenia z lektury, jakoś szczególnie mnie nie porwała. Niedawno obejrzałam spektakl teatralny o tym samym tytule na podstawie tetralogii Ferrante, co zainspirowało mnie do powrócenia do tej tetralogii. Tym razem magia zadziałała z pełną siłą. „Historia nowego nazwiska” to druga część przygód
Jak pisał w swoim wierszu Edward Stachura: „Życie to nie teatr”, ale na podstawie niejednej życiowej historii można byłoby przygotować scenariusz teatralny, albo filmowy. Wielu ludzi ma do opowiedzenia osobiste historie, które zachwycają, wzruszają, albo mrożą krew w żyłach. Niemal każdy z nas na takie opowieści się natyka, czy to w rodzinie, czy wśród znajomych,
Wałbrzych. Melancholijne, zaniedbane miasto na Dolnym Śląsku, w którym dobrze się kręci smutne filmy o prawdziwym życiu. Przed wojną nosiło nazwę Waldenburg, ale drzewo miało nie tylko w nazwie, drzewo zostało także we współczesnym herbie. Bo Wałbrzych, oprócz tego, że jest brudny, z dziurawymi drogami i spracowanymi ludźmi bez większych widoków na przyszłość jest jednym
