Córka — Elena Ferrante

Leda jest dojrzałą, rozwiedzioną nauczycielką literatury angielskiej. Gdy jej córki opuszczają rodzinne gniazdo, aby zamieszkać ze swym ojcem, kobieta ze zdumieniem stwierdza, że zamiast tęsknoty, czuje ulgę i powiew wolności. Bohaterka postanawia udać się na wakacje, aby plażując, poukładać swoje myśli. Pierwsze dni mijają jej beztrosko, ale gdy w okolicy pojawia się gwarna rodzina z piękną, młodą matką na czele, spokój Ledy zostaje zburzony. Kobieta zaczyna rozmyślać o własnym macierzyństwie i trudnych decyzjach, które podjęła przed laty.

Głupotą jest myśleć, że można zwierzyć się własnym dzieciom, zanim skończą co najmniej pięćdziesiąt lat. Żądać, aby patrzyły na matkę jak na człowieka, a nie na funkcję.

Czytając „Córkę”, miałam nieodparte wrażenie, że autorka silnie zainspirowała się wątkami z serii neapolitańskiej. Mamy tu motyw lalki, mamy motyw kobiecej zazdrości i próby nawiązania przyjaźni za wszelką cenę, mamy charakterystyczną włoską rodzinę, mamy silnie targające kobietą emocje, mamy wykształconą bohaterkę i mamy nawet identyczne imiona.

Fabuła jest niespieszna, jak życie podczas wakacji, rozkręca się leniwie. To tempo jest utrzymane do samego końca i niewiele w nim przełomów. Czytelnicy, ceniący sobie wartką akcję lub sceny miłosne, nie mają w tej powieści czego szukać. Nie ma tu też jakiegoś konkretnego wątku, punktu zaczepienia, ani myśli przewodniej. Całość jakby rozłaziła się w szwach. Podobnie, jak w przypadku „Obsesyjnej miłości”, czułam, że Ferrante nie miała żadnego planu na tę historię.

Moim zdaniem, jedyne co można wyciągnąć z tej lektury, to przemyślenia na temat macierzyństwa. Jak bardzo kobieta powinna poświęcić się dzieciom, a jak dalece samej sobie? Czy jej szczęście jest ważniejsze od obowiązujących zasad i konwenansów, czy to może oznaka skrajnego egoizmu? W „Córce” Elena Ferrante, poprzez różne przykłady z życia głównej bohaterki, pokazuje czytelnikowi, że nie każda kobieta powinna być matką. Niektóre się zwyczajnie do tego nie nadają.

Jest to powieść, którą przeczytałam raz, raczej nie utkwi mi w pamięci i pewnie nigdy do niej nie wrócę. To typowa literatura kobieca, którą odebrałam bez zachwytu, a w pewnych momentach byłam wręcz znudzona.