Dziewczyna jak ocet. Poskromienie złośnicy – Anne Tayler
PROJEKT SZEKSPIR POWRACA! UWSPÓŁCZEŚNIONE DZIEŁA Z OKAZJI 400 ROCZNICY ŚMIERCI GENIALNEGO DRAMATURGA!
Co łączy niepoprawną politycznie, zadziorną przedszkolankę, rosyjskiego naukowca z kończącą się wizą, roztrzepanego ojca i niezbyt rozumną nastolatkę? Szekspir!
Kate to zbuntowana kobieta, która niebawem skończy trzydzieści lat. Nie jest klasyczną pięknością, nie garną się do niej mężczyźni. Do tego jest uszczypliwa, wie czego chce i nie waha się wyrazić własnego zdania. Jej ojciec, profesor Battista, światowej klasy naukowiec, nigdy specjalnie nie interesował się córkami. Teraz jednak wszystko ma się zmienić. Asystentowi Battisty – Piotrowi Szczerbakowi – kończy się rosyjska wiza. Profesor zrobi wszystko, żeby Piotr z nim został, zwłaszcza, gdy mają dokonać przełomowych badań. Poświęci nawet dobro swojej starszej córki i zmusi ją do papierowego małżeństwa.
Anne Tayler stawia ważne pytanie, czy w dzisiejszym świecie, pełnym feministek, buntowniczek i niezależnych kobiet, płeć piękna potrafi stać się uległa i całkowicie poświęcić się dla mężczyzny. Kiedyś, jeśli kobieta nie miała męża w określonym wieku, była uważana za starą pannę. Mogła zostać nawet zmuszona do ślubu z mężczyzną, którego nie kochała. Ba! Nawet go nie lubiła. Rodzice nie widzieli w tym problemu – byleby wydać ją za mąż i mieć bogatego lub wpływowego zięcia. Na szczęście te czasy w Europie już się skończyły.
„Kate stwierdziła w myślach, że jej ojciec sam powinien wyjść za Piotra i pomóc mu w zmianie statusu prawnego. Ci dwaj mężczyźni byli dla siebie stworzeni”.
„Poskromienie złośnicy” to komedia Williama Szekspira napisana około 1592 roku. Jest jednym z pierwszych dzieł tego wybitnego dramatopisarza. W oryginale także chodzi o ślub, choć w innym ujęciu niż w powieści „Dziewczyna jak ocet. Poskromienie złośnicy” Anne Tayler. W dziele Szekspira ojciec Baptista Minola nie chce wydać za mąż swojej piękniejszej, młodszej córki, póki męża nie znajdzie starsza. W książce Anne Tayler chodzi o interesy, a dokładnie o zapewnienie wizy asystentowi.
Autorka inspirowana szekspirowską komedią stworzyła przezabawną powieść, pełną humoru, przewrotności i niespodziewanych zwrotów akcji. Było wiele momentów, przy których głośno się śmiałam. „Dziewczyna jak ocet. Poskromienie złośnicy” ma lekką fabułę, doskonałych, charakternych bohaterów oraz dynamiczną akcję. Lekturę spokojnie mogą przeczytać także osoby, które nie znają szekspirowskiego oryginału. Polecam!
* Tayler A., Dziewczyna jak ocet. Poskromienie złośnicy, Wydawnictwo Publicat, Poznań 2016 r., str. 57.
Moja ocena 10/10
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Publicat S.A.
